Χοιροβοσκός ο Αναγνώστης

Επρεπε να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι της ζωής μου για να καταλάβω πώς αυτή η ελευθερία από το φόβο είναι το μόνο πού μας κάνει να διαφέραμε από τους άλλους που πιστεύουν στο Θεό, σε Αυτόν που τον συλλαμβάνουν με το νου τους, όχι μόνο ως Αλλάχ ή ως Γιαχβέ, αλλά και ως Ίησούν Έσταυρωμένον, και παράλληλα προχωρούνε με κανόνες στα χέρια, με νόμους στο μυαλό, με δεσμά στην καρδιά τους, με το φόβο μήπως και παραστρατήσουν και προδώσουν κανένα από τα χαντίθ του Μωάμεθ, κανένα από τα πολύπλοκα νομικά διατάγματα της Τορά. Από αυτόν ακριβώς τον ασφυκτικό φόβο του νόμου μας απελευθέρωσε η Ορθοδοξία. Ούτε φοβήθηκε ποτέ ή πίστη μας την αρετή και την τόλμη της ελευθερίας. Πήρε ελεύθερα από όλους, πλούτισε σε δόξα και τιμή η ίδια, και έκανε πλούσιους και τους δανειστές της.

Από τους Πέρσες δανείστηκε το συμβολισμό του φωτός και από το Μίθρα το φωτοστέφανο της δόξης, από τους Έλληνες ρητορικά σχήματα λόγου και το πάθος της ερευνάς, από τους Εβραίους την υμνολογία, από τους Σύρους το θόλο των ναών ούτε φοβήθηκε να ιστορήσει τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στους νάρθηκες των ναών της, όπως φοβούνται πολλοί να τους αγγίξουν μήπως και μολυνθούν, επειδή δεν ήταν χριστιανοί. Και, σκάνδαλο για τους ορθόδοξους πατριώτες του καιρού μας, ακόμα και το βίο του Μποντισάτβα Βούδα πήρε από τους Ινδούς και τον παρέδωσε -κατά την παράδοση- στα χέρια του Άραβα ορθόδοξου αγίου Ιωάννου Μανσούρ του Δαμασκηνού. Επειδή η πίστη μας δεν έχει σύνορα, και αυτοί που τη βάζουν μέσα σε εθνικά όρια παραβιάζουν το ελεύθερο της φύσης της, και ακόμα χειρότερα, την ελευθερία του θεού και του δικού τους έαυτού. Και η δική μας ευθύνη είναι να είμαστε οι μάρτυρες της παντού όπου μας έχουν ρίξει οι ιστορικές συνθήκες της ζωής μας. Η αλήθεια δεν έχει να φοβηθεί τίποτα· ούτε την παρουσία μας εδώ και την απουσία μας από τις παραδοσιακές χώρες της ορθοδοξίας, ούτε τα αγγλικά στη λειτουργία, ούτε τους νεωτερισμούς της έκκοσμικευμένης σκέψης.

Ο π. Γ.Φλορόφσκυ έλεγε πώς δεν υπάρχει νεωτερισμός και παράδοση, ανατολή και δύση, παλαιό και νέο. Υπάρχει μόνο το αληθινό και το ψεύτικο, και όλη η περιπέτεια της ανθρώπινης διανόησης συνοψίζεται στη διάκριση μεταξύ αυτών των δύο.

Λάμπρος Καμπερίδης

«Δός μοι τούτον τον ξένον»
Εκδ.Ίνδικτος, 2006
Σελ. 230

Ετικέτες Λάμπρος Καμπερίδης

Γεώργιος Χοιροβοσκός | Τετάρτη, Οκτωβρίου 12, 2011 | 10:06 μ.μ. | Διεύθυνση Παραπομπής

Διάβασα κάποτε στο οπισθόφυλλο της "Σύναξης" μια πρόταση του π. Γ. Φλορόφσκυ:
Ο Χριστός είπε "Εγώ είμαι η αλήθεια", δεν είπε "Εγώ είμαι η συνήθεια". Την επαναλαμβάνω μέσα μου όταν συχνά κολλάω στο εθνικό και στο επι μέρους...

Posted by Menexenos | 10:38 π.μ.

Mενέξενε γειά,
Εγώ αναρωτιέμαι τι θα γίνει άν χρειαστεί να επιδείξουμε τέτοιο ήθος στην Βαβυλώνειο Αιχμαλωσία όπου oδεύουμε;

Posted by Γεώργιος Χοιροβοσκός | 7:45 μ.μ.

Μενεξενε,να υποθεσουμε οτι ο Γ.Φλορ.
θεωρουσε το μεν ψευτικο ως συνηθεια,
αρα επι μερους,
το δε αληθινο ως Εθνικο,
αρα γενικο ή
αντιστροφως;
Χοιροβοσκε,αποδιδετε σε καποια απο τις προαναφερθεισες περιπτωσεις συγκεκριμενα ποιοτικα χαρακτηριστικα
που οδηγουν σε καποιο ειδος ''αιχμαλωσιας''-ανελευθεριας;
Θα ηταν ενδιαφερον,αν εξειδικευατε.

Posted by Ανώνυμος | 2:59 μ.μ.