Χοιροβοσκός ο Αναγνώστης

Ήμουνα ψηλά στα χαράματα όπως είναι
ψηλά στη σιγή ο άγέννητος αέρας.
Δεν μπορούσα να εξηγήσω κανέναν κόκορα,
δεν είχα τη σκάλα να υπερβώ το στήθος
καθώς απ’ το μίσχο φανερώνεται μόνο του
και το πιο αβέβαιο άνθος
καθώς βγαίνει στη λευτεριά του ο ποντικός
προβάλλοντας άξαφνα στον πανικό απ’ την κρύπτη.
Οι μεγάλες ιδέες μου για το θάνατο
μοιάζαν, αλήθεια, με τα σχοινιά των πηγαδιών
όπως τεντώνονται άπ' τους γεμάτους κουβάδες
και διψασμένο τ' άλογο ζυγώνει
χώνοντας το λαμπρό κεφάλι του
μέσα στον μπόλικου νερού την ηδονή
και με γοργό της δίψας ήχο την αποστραγγίζει.
Ο πόνος απλώνεται χαράματα στη φύση.
Το δέντρο θέλει πετεινά κι ο θάνατος
ήτανε ψηλά μια πείνα πούχε γαλαζοβολήσει.
Το δέντρο βγάζει τους ανθούς· βγάζει θυσία στα κλαριά του
κι ό θάνατος ήτανε κοντά του
χαμηλά.
Ο πόνος άκατέβατος οι ώρες άπλάδες αχράντων
ένιωθα τριαντάφυλλα και ξύλευα μέσα μου το σταυρό
μ’ ακράτητο φώς την ίδια τη ζωή πού την υψώνουν
οι βράχοι της Ύδρας
αυτά τα ξεροσφύρια τον θεού, μα την αλήθεια.
Κι απότομα λησμόνησα τα τριγυριστά λαλήματα
το ούρλιασμα τον ήλιου στην κοκκινίλα της αυγής
τα πάθη των ανθρώπων και των ζώων
όσο βαθιά τα νέμονταν οι τσακισμένοι ύπνοι.
Κι απότομα θυμήθηκα πώς τα μερμήγκια είναι άλαλα.
και δε γνωρίζω ποιος ο πόνος τους
η γοερότητα η δική τους.
Έτσι μου δόθηκε ξανά την ώρα κείνη
άπ' το πολύ-πολύ μικρό .
άχειροποίητη η απεραντοσύνη.
Κι ως έχανα τις διαστάσεις ολότελα
βγαλμένος άπ' την αθώα προοπτική μου
στης ερημιάς αφέθηκα την κόψη.