Χοιροβοσκός ο Αναγνώστης

Επίλογος

[…] Ο κλόουν με αγγίζει βαθιά αν καί δεν το ήξερα πάντα, γιατί αυτό ακριβώς πού τον ξεχω­ρίζει από τον κόσμο είναι το γέλιο, πού κι αυτό δεν είναι ποτέ ομηρικό. Είναι σιωπηλό καί μελαγχολικό. Ο κλόουν μας μαθαίνει να γελάμε με τον εαυτό μας. Και το γέλιο μας αυτό γεννιέται από τα δάκρυα.
Η χαρά είναι σαν το ποτάμι: κυλάει αδιάκο­πα. Νομίζω πώς αυτό είναι το μήνυμα πού προσπαθεί να μας μεταδώσει ο κλόουν. Να συμμετέχουμε στην ατέλειωτη ροή καί κίνηση, να μην σταματάμε να αναρωτιόμαστε, να συγ­κρίνουμε, να αναλύουμε, να καταχτούμε, αλλά να κυλάμε ασταμάτητα, σαν μουσική. Αυτό εί­ναι το δώρο της παραίτησης και ο κλόουν το κάνει συμβολικά. Απομένει σε μας να το κά­νουμε πραγματικότητα.

Σε καμιά εποχή της ανθρώπινης ιστορίας, ο κόσμος δεν ήταν τόσο βουτηγμένος στον πόνο και στην αγωνία. Κάπου κάπου, βέβαια, συναν­τάμε άτομα ανέγγιχτα και αμόλυντα από την κοινή οδύνη. Αυτό όμως δεν σημαίνει αναισθη­σία. Κάθε άλλο! Είναι όντα απελευθερωμένα. Ό κόσμος γι' αυτούς δεν είναι όπως τον βλέ­πουμε εμείς. Εκείνοι βλέπουν με άλλα μάτια. Λέμε πως έχουν πεθάνει για το σύνολο. Ζούν ολοκληρωτικά την κάθε στιγμή και η ακτινο­βολία πού εκπέμπουν είναι ένα αιώνιο τραγούδι χαράς.


[…]Σάν τον κλόουν, προχωράμε μέσα από τα ρεύ­ματα, πάντα προσποιητοί, πάντα αναβάλλοντας το σπουδαίο.Πεθαίνουμε, στον αγώνα μας να γεννηθούμε. Ποτέ δεν υπήρξαμε, ποτέ δεν θα υπάρξουμε. Βρισκόμαστε πάντα στην πορεία του «γίγνεσθαι», παντοτινά χωρισμένοι καί α­πομονωμένοι. Παντοτινά «εκτός».

Αυτό είναι το πορτραίτο του August Angst ή αλλιώς του Guy le Crévecoeur -ή του καθημε­ρινού προσωπείου, του κόσμου με τα δυο στόματα. Ο Αύγουστος είναι από άλλη ράτσα. Ίσως να μην τον έχω ζωγραφίσει πολύ καθα­ρά. Όμως υπάρχει, πέρα από τον λόγο πού με έκανε να τον φανταστώ. Ήρθε από το άγνωστο και επιστρέφει σ' αυτό. Δεν πέθανε, δεν χάθη­κε. - Ούτε θα ξεχαστεί. Μόλις πρίν από λίγες ημέρες, συζητούσα με κάποιον γνωστό μου ζω­γράφο για τα σχέδια πού μας άφησε ο Seurat. Έλεγα πώς είναι αιώνια ριζωμένα εκεί όπου αυτός τους έδωσε ζωή. Πόση ευγνωμοσύνη νιώ­θω πού έχω ζήσει μ' αυτά τα σχέδια του Seurat, στο Grande Jatte, στο Μεντράνο και αλλού μέσα στη φαντασία μου. Δεν υπάρχει τίποτα απατηλό σ' αυτές τις δημιουργίες του. Η αλήθεια τους είναι αιώνια. Λάμπουν στο φως του ήλιου, μέσα σε μιαν αρμονία μορφής και ρυθμού πού είναι σκέτη μουσική. Το ίδιο και οι κλόουν του Rouault, οι άγγελοι του Chagall, η σκάλα και το φεγγάρι του Miro, ολόκληρο το θηριοτροφεΐο του, στ' αλήθεια. Το ίδιο και με τον Max Jacob, πού ποτέ δεν έπαψε να είναι κλόουν, ακόμα και όταν βρήκε τον Θεό. Με τα λόγια, με την εικόνα, με το έργο, όλες αυτές οι ευλογημένες ψυχές που μου κράτησαν συντροφιά, έχουν δι­καιώσει το όραμα τους, στην αιώνια πραγματι­κότητα. Ο καθημερινός τους κόσμος θα γίνει κάποια μέρα και δικός μας. Είναι και τώρα, μόνο πού είμαστε πολύ αδύναμοι για να τον διεκδικήσουμε.


Χένρι Μίλλερ
«Ένα χαμόγελο στην αρχή της σκάλας.»
Eκδ. «Όδυσσέας», 1980.
Σελ. 76-79.

Ετικέτες Χένρι Μίλλερ

Γεώργιος Χοιροβοσκός | Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007 | 10:30 π.μ. | Διεύθυνση Παραπομπής