Χοιροβοσκός ο Αναγνώστης

Τετάρτη, 3 Νοεμβρίου, 1976


Ο Κάρτερ κέρδισε τις εκλογές. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας βλέποντας τα αποτελέσματα. Μου φαίνεται πώς όλοι αυτοί πού ψήφισαν τον Κάρτερ είναι αυτοί πού θέλουν κάποια αλλαγή. Όλοι αυτοί που είναι πραγματικά (φτωχοί μέσα στο σύ­στημα (μαύροι)· αυτοί που θέλουν μια εγγυημένη ευημερία (συν­δικάτα)· αυτοί που πιστεύουν σ' αυτές τις εγγυήσεις και αλλα­γές και συνηγορούν επαγγελματικά σ' αυτές (διανοούμενοι) και τελικά αυτοί που βλέπουν τα πάντα με χρωματιστά γυαλιά (ου­τοπιστές) ! Η πλειοψηφία του Κάρτερ ήταν αρκετά οριακή. Ου­σιαστικά έλαβε μόνο το ένα τέταρτο των ψήφων όσων είχαν το δικαίωμα να ψηφίσουν. Μένει να παρακολουθήσουμε την πορεία του. Πώς ενεργεί ο Μεσσίας μόλις λάβει την εξουσία;

Μετά από τόσες ώρες πού πέρασα παρακολουθώντας τηλε­όραση , αισθάνομαι αρκετά εντυπωσιασμένος απ' αυτό το σύστη­μα πού αποκαθαίρει την πολιτική απ' αυτό πού μπορεί να την κάνει κακή : το μίσος! Αυτό είναι το Αμερικάνικο θαύμα, ενώ το ψέμα της Αμερικής,το προπατορικό της αμάρτημα βρίσκεται στη λατρεία του πλούτου και στην άρνηση της φτώχειας. Ακριβέ­στερα : η ευτυχία δίχως τον πλούτο είναι αδύνατη. Η ευτυχία ταυ­τίζεται με την επιτυχία. Έτσι, ό,τι κι αν λέγεται ρητορικά, η Αμε­ρική δεν σέβεται τον φτωχό, επειδή η ύπαρξη του αποτελεί ντρο­πή , ενέχει φόβο, είναι σαν μια κρυφή αρρώστια. Συνεπώς, ο πρώ­τος βασικός μύθος είναι η πίστη πώς κάθε φτωχός μπορεί ν' α­ποκτήσει πλούτη, «να γίνει πλούσιος». Τώρα πού έχει καταρρεύ­σει αυτός ο μύθος, τον έχει αντικαταστήσει ένας άλλος μύθος: ότι η κοινωνία οφείλει να κάνει τον φτωχό πλούσιο, πώς πρέπει να του παρέχει τα πάντα, και η διαμάχη ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους έγκειται μόνο στο πως αυ­τό θα γίνει.

Οι αριστεροί ανέκαθεν παλεύουν ενάντια στην ιδιωτική περι­ουσία , βλέποντας σ' αυτή τη ρίζα κάθε κακού, δίχως να καταλα­βαίνουν πώς το αίσθημα της ιδιοκτησίας είναι ο μόνος τρόπος να διαφυλάξει τους ανθρώπους από την απόλυτη καί δαιμονική δύναμη του χρήματος. Το χρήμα, στο καπιταλιστικό σύστημα δεν αποτελεί ιδιοκτησία. Οι άνθρωποι δεν ελέγχουν το χρήμα, αλλά ελέγχονται από το χρήμα. Σύμφωνα με τη φράση «Αμερικάνι­κος τρόπος ζωής», το σπίτι δεν είναι η εστία μου, η ζωή μου, η πνοή μου, η ζεστασιά μου. Είναι μια αφηρημένη αξία, μια επέν­δυση. Αν η αξία του μεγαλώσει, μπορείς και πρέπει να το που­λήσεις. Είναι ανόητο να μην το πουλήσεις, όπως ακριβώς είναι ανόητο να μην επενδύσεις χρήματα, ώστε να μεγαλώσει!
Η ιδιοκτησία όμως είναι κάτι πού μπορείς ν' αγαπάς. Και η αγάπη είναι πάντα προσφορά και κατοχή. Ο άνθρωπος δίνει για να κατέχει όλο και περισότερα. Μόνο ένας πού έχει δική του πε­ριουσία μπορεί να κατακτήσει το βάθος καί τη δύναμη της προ­σφοράς. Αγάπη είναι η ελεύθερη προσφορά. Μπορώ να δώσω μό­νο ο,τι μου ανήκει, ο ,τι κατέχω. Και το δώρο δεν εκμηδενίζει αυ­τό που κατέχω, αλλά το αυξάνει χίλες φορές.

Οι άνθρωποι, αλλά και οι Χριστιανοί, δεν το βλέπουν αυτό ε­πειδή στα πάντα διακρίνουν ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Ο Θεός, όταν δημιουργούσε τον κόσμο, δεν έλυνε ούτε έθε­τε προβλήματα. Δημιούργησε ό,τι αποκάλεσε «καλόν λίαν». Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, αλλά ο Διάβολος μεταμόρφωσε τον κόσμο,τον άνθρωπο και τη ζωή σε «πρόβλημα». Και μια λε­γεώνα (δαιμονισμένων) ειδικών προσπαθούν να το λύσουν. Γι' αυτό στον κόσμο υπάρχει, τέτοιο σκοτάδι, τόσο κρύο και τόση κατήφεια.

Π. Αλέξανδρος Σμέμαν
«Ημερολόγιο»
Μετάφραση: Ιωσήφ Ροηλίδης
Εκδ. Ακρίτας, 2002
Σελ. 215-216

Ετικέτες π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Γεώργιος Χοιροβοσκός | Κυριακή, Σεπτεμβρίου 30, 2007 | 1:21 μ.μ. | Διεύθυνση Παραπομπής