Χοιροβοσκός ο Αναγνώστης

Όλοι οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι διερωτώνται πάνω στο νόημα της ζωής. Γι' αυτό είναι σύγχρονοι: δε φο­βούνται το γελοίο. Εκείνο πού διακρίνει τη σύγχρονη από την κλασική ευαισθησία είναι το ότι η πρώτη τρέφεται από ηθικά προβλήματα και η δεύτερη από με­ταφυσικά. Στα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι το θέμα τίθεται τόσο έντονα πού δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε ακραίες λύσεις. Η ύπαρξη είναι ψέμα ή είναι αιώνια. Εάν ο Ντοστογιέφσκι έμενε σ' αυτή την εξέτα­ση, θα γινόταν φιλόσοφος. Περιγράφει όμως τις συνέ­πειες πού μπορούν να έχουν αυτοί οι πνευματικοί ακρο­βατισμοί σε μια ανθρώπινη ζωή και γι' αυτό είναι καλ­λιτέχνης.


[…]Μιλώντας για τους «Καραμάζωφ» ο Ντοστογιέφσκι έγραφε: «Το κυριότερο θέμα πού θα συ­ζητηθεί σ' όλα τα μέρη αυτού του βιβλίου είναι εκείνο πού για χάρη του υπέφερα συνειδητά ή ασυνείδητα σ’ όλη μου τη ζωή: «η ύπαρξη του Θεού». Είναι δύσκολο να πιστέψουμε πώς έφτασε ένα μυθιστόρημα για να με­ταμορφώσει τον πόνο μιας ολόκληρης ζωής σε χαρού­μενη βεβαιότητα. Ενας σχολιαστής το παρατηρεί δι­καιολογημένα: Ο Ντοστογιέφσκι έχει κοινά σημεία με τον Ιβαν - και για τα αποφθεγματικά κεφάλαια των «Καραμάζωφ» απαιτήθηκαν προσπάθειες τριών μηνών, ενώ εκείνο πού τιτλοφορούσε «οι βλάσφημοι» γράφτηκε σε περίοδο έμπνευσης μέσα σε τρεις βδομάδες. Ολοι οι ήρωες του έχουν στη σάρκα αυτή την άγκίδα πού τους ερεθίζει και τους κάνει να γυρεύουν μια γιατρειά στην απόλαυση ή στην αθανασία.


Αλμπέρ Καμύ
«Ο Μύθος του Σισύφου»
Εκδ. Μπουκουμάνη, 1973
Σελ. 123 & 130

Γεώργιος Χοιροβοσκός | Σάββατο, Οκτωβρίου 20, 2007 | 10:04 π.μ. | Διεύθυνση Παραπομπής