Χοιροβοσκός ο Αναγνώστης

1.Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ
(«Χάϊ-Κάϊ και Τάνκα». Έρμης 1981)

Όρκοι και πόνος:
ασυλλόγιστο πάθος,
όταν ξεπέφτουν.

Στέρνα και πίνει
την ψυχή μας σταγόνα
τούτος ο κόσμος.

2.ΕΙΡΗΝΗ ΘΩΜΑΪΔΟΥ
(«Χάϊ κάϊ ή Χαϊκού... όπως θέλετε», χ.τ.χ.χ.)

Στα πρόσωπα μας
οί ένοχες των καιρών
εφησυχάζουν.

Τα δέντρα γυμνά
δεξιά-ζερβά στο δρόμο
σαν την ψυχή μου.

3.ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
(«Φωτοειδή Νερά», Ύλήεσσα 1992)

Καλά είναι κι έτσι.
Με βγαλμένα τα μάτια
βλέπεις τα μέσα.

Όλβιος λόγος
στημονίζει τα νερά
και την ψυχή μου.

4.ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ
[«Τρία τρυφερά χάϊ-κάϊ», Έμβόλιμον 14-15(1992)44]

Η ποίηση μου
έβαλε τα καλά της
μόνο για σένα.

(«Τρία φανερά χάϊ- κάϊ», 6.π.)
Η θάλασσα ναί.
Πάλι το ποίημα μου το
πλημμυρίζει.

5.ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ
(«Το έρημο Λυκόφως», Αστρολάβος 1992)

Ποιός αδηφάγος
ζόφος του ασύλληπτου
ρουφά τον κόσμο;

Τάχα ποια νύχτα
γνωρίζουμε άπ' όλες;
Την τελευταία.

6.ΤΑΣΟΣ ΚΟΡΦΗΣ
(Παυσίλυπα, Πρόσπερος 1987)

Στάλα τη στάλα
βάθυνες την ψυχή μου,
θα την ραγίσεις.

Αλγη από μνήμες.
Αγκάλιασε με. Πες μου:
«Δεν είσαι νεκρός».

7.ΝΙΚΟΣ Β. ΛΑΛΑΣ
(«Πανοπλία σε τιμή ευκαιρίας», Αθήνα 1974)

Δάκρυ χέουσα
ή ποίηση στολίζει
τους σκοτωμένους.

Τυφλό γεράκι
το κλάμα σου θολώνει
το βλέμμα του ήλιου.

8.ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ
(«Αλφαβητάρι», Αθήνα 1969)

Που 'ναι το τέλος;
Εν αρχή ην ό Λόγος
εμείς στη μέση.

Εδώ σου γράφω
τα δε σου θέλει φέρει
ο ταχυδρόμος.

9.ΑΝΔΡΕΑΣ ΓΡ. ΝΟΜΠΕΛΗΣ
«ΠέντεΧάϊ-Κάϊ», Νουμάς 32(1994)4)

Περιβόλι μου
μια ζωή σε ποτίζω
με το δάκρυ μου.

Φτωχό κεράκι
ποιόν καημό να είχες
κι έλυωσες έτσι!

10.ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
(«Ποιήματα», Αθήνα 1988, τ, 2)

Το φως αφήνει
κάποτε μια δική του
πάνω μας στάχτη.

Απ' τα κορμιά μας
παίρνουνε τα ρούχα τους
τ' άπονα χρόνια.

11.ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
(«Τριαντατρία Χαϊκού», Στιγμή 1990)

Ολοι χωράμε
οι ζωντανοί κι οι νεκροί
σ' ένα ποίημα.

Το ένα σου μάτι
στο ποίημα και τ' άλλο
να σε δικάζει.

12.ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ-ΠΑΝΟΥ
(«Μετάληψη βιωμάτων», Αθήνα 1993)

Ανυπόμονος,
στο υπερούσιο θαύμα
πραγματώνεσαι.

Την πόρτα κλείνω.
Βηματισμοί στη νύχτα
άοπλος φόβος.

13.ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ
(«Γραφέως κάτοπτρον» Ύψιλον 1989)

Ως κι ο αέρας
Το κορμί σου φυσώντας
σπούδασε γλύπτης.

Κρίνο βαστάω
κι έχω ντύσει με χώμα
τον άγγελο μου.


14.ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
(«Ό θόλος», Αθήνα 1977)

Στις λεπτομέρειες
του ταξιδιού
το λάδι για το σώμα.

Σύμφωνα με τις σκιές
ένας καιρός·
Έθνικό νόμισμα.

15.ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΙΛΛΑΣ
[«Πέντε Χαϊκού», Έμβόλιμον 14-15(1992)115]

Φοράει τον ίσκιο
των παιδικών μου χρόνων
δέντρο μονάχο.

Βράδυ και πέφτει
του αδελφού μου ο ίσκιος
βαρύς εντός μου.

16.Ιερομόναχος ΣΥΜΕΩΝ
(«Συμεών μνήμα», Άγρα 1994)

Αφρός θαλάσσης
και ίριδίζει: μέσα
ιχθύς υπάρχω.

Ποια πληγή τάχα
μέσα σε πολυτρίχια
γεννά το δάκρυ;

17.ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΕΡΡΑΣ
(«Σταγόνες σε μαύρο λευκό», Περίπλους 1994)

Να ξεσπυρίζεις
τη Στιγμή από ρόδι
αιωνιότητας.

Φόνισσα πόλη·
την ποινή ξεπληρώνουν
σώμα και αυλή.

18.ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
(«Ποιήματα, Δεκαέξι Χάϊκου», Ίκαρος 1977)
Που να μαζεύεις
τα χίλια κομματάκια
του κάθε ανθρώπου.

Τούτη η κολόνα
έχει μια τρύπα, βλέπεις
την Περσεφόνη;

19.ΙΩΑΝΝΑ ΤΣΑΤΣΟΥ
(«Χρόνος», Ίκαρος 1981)

Ακούω κρουνούς·
μια σταγόνα ζητάω
να ξεδιψάω.

Ό μέγας άνεμος
βουητό, εκείνος κι εγώ,
ελευθερία.

20.ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΥΔΡΑΙΟΣ
(«Τρίχορδα»)

Οι ηλιαχτίδες
κόπηκαν όλες στα δυο
άπ’ τις οβίδες.

Στούς δρόμους είδα
αγέννητους ανθρώπους
να μας δικάζουν.

21.ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ
[«21 τρίστιχα», Η Λέξη ΙΙ (1982)24 εξ.]

πόσην αγάπη
εσύ Χάροντα στυγνέ
ρήμαξες φέτος

μείνε σε μένα
τη λύπη να φοβάσαι
όχι τα γέλια.

Τελειώνοντας την αναδημοσίευση του χαϊκοφελούς πονήματος σε τέσσερις συνέχειες στον Αναγνώστη να ευχαριστήσουμε τον δημιουργό του… π.Παναγιώτη Καποδίστρια, που μας επέτρεψε να τονε κλέψουμε και να του ευχηθούμε (ποιητική αδεία) να είναι ο πάντοτε μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων.

Ετικέτες π. Παναγιώτης Καποδίστριας

Γεώργιος Χοιροβοσκός | Παρασκευή, Ιανουαρίου 25, 2008 | 11:00 π.μ. | Διεύθυνση Παραπομπής