[…]Μπορούμε σαφώς να πούμε ότι η ελεύθερη σκέψη είναι η καλύτερη διασφάλιση της ελευθερίας, Η πνευματική χειραφέτηση του σκλάβου κατά ένα σύγχρονο τρόπο, είναι ο καλύτερος τρόπος να παρεμποδισθεί η χειραφέτηση του σκλάβου. Δίδαξε τον πώς να αρχίσει να προβληματίζεται με τον αν θέλει να είναι ελεύθερος και δεν θα επιδιώξει να ελευθερωθεί. Πάλι μπορεί να ειπωθεί ότι αυτό το παράδειγμα είναι απίθανο ή άσχετο. Και όμως είναι απολύτως αληθές για τους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν. Είναι αλήθεια ότι ο μαύρος σκλάβος επειδή είναι, ένας βάρβαρος πού έχει υποστεί εξευτελισμούς είναι πιθανό να έχει είτε μια ανθρώπινη αγάπη για την αφοσίωση ή μια ανθρώπινη αγάπη για την ελευθερία. Αλλά ο άνθρωπος πού βλέπουμε κάθε μέρα - ο εργάτης στο στο εργοστάσιο του κυρίου Χ, ο μικρός υπάλληλος στο γραφείο του κυρίου Χ - είναι πολύ απασχολημένοι διανοητικά για να πιστέψουν στην ελευθερία. Τον κρατούν ήσυχο με επαναστατική φιλολογία. Είναι Μαρξιστής την μια μέρα, Νιτσεϊστής την επόμενη. Υπεράνθρωπος (πιθανώς) την άλλη κι' ένας σκλάβος κάθε μέρα. Το μόνο πράγμα πού παραμένει μετά από όλες τις φιλοσοφίες είναι το εργοστάσιο. Ο μόνος άνθρωπος πού κερδίζει από όλες τις φιλοσοφίες είναι ο κύριος Χ. Θα άξιζε τον κόπο να εφοδιάζει τους εμπορικούς είλωτες του με σκεπτικιστική φιλολογία. Και τώρα πού το σκέφτομαι, ο κύριος Χ είναι διάσημος για τις δωρεές βιβλιοθηκών. Δείχνει την νοημοσύνη του. Όλα τα σύγχρονα βιβλία είναι με το μέρος του, Όσο το όραμα του ουρανού αλλάζει συνεχώς, το όραμα της γης θα είναι ακριβώς το ίδιο. Κανένα ιδεώδες δεν θα παραμείνει τόσο ώστε να πραγματοποιηθεί ή να πραγματοποιηθεί μερικά. Ο μοντέρνος νέος άνθρωπος δεν θα αλλάξει ποτέ το περιβάλλον του, γιατί πάντα θα αλλάζει γνώμη.
Αυτή επομένως είναι η πρώτη προϋπόθεση για το ιδεώδες προς το οποίο κατευθύνεται η «πρόοδος». Πρέπει να είναι σταθερό. Ο
Whistler συνήθιζε να κάνει πολλά γρήγορα σκίτσα ενός μοντέλου. Δεν είχε σημασία αν έσχιζε 20 πορτραίτα. Αλλά θα είχε σημασία αν, όταν κοίταζε ψηλά 20 φορές, κάθε φορά έβλεπε κι' ένα καινούργιο πρόσωπο να κάθεται ήρεμα για το πορτραίτο του. Συνεπώς δεν έχει σημασία (συγκριτικά μιλώντας) πόσο συχνά η ανθρωπότητα αποτυγχάνει να μιμηθεί το ιδεώδες της γιατί τότε όλες οι παλιές της αποτυχίες είναι καρποφόρες. Αλλά έχει τρομακτική σημασία πόσο συχνά η ανθρωπότητα αλλάζει το ιδεώδες της γιατί τότε όλες οι παλιές αποτυχίες δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Ανακύπτει συνεπώς το έξης ερώτημα: Πώς μπορούμε να κρατάμε τον καλλιτέχνη δυσαρεστημένο με τους πίνακες του ενώ τον εμποδίζουμε να είναι βαθιά δυσαρεστημένος με την τέχνη του; Πώς μπορούμε να κάνουμε έναν άνθρωπο να είναι πάντα δυσαρεστημένος με τη δουλειά του αλλά πάντα ευχαριστημένος με το να δουλεύει; Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ο ζωγράφος ενός πορτραίτου θα πετάξει το πορτραίτο έξω από το παράθυρο αντί να κάνη την πιο φυσική και ανθρώπινη κίνηση: να πετάξει το μοντέλο έξω από το παράθυρο;
Ο αυστηρός κανόνας δεν είναι μόνον απαραίτητος για την άσκηση της «εξουσίας» είναι επίσης απαραίτητος και για την επανάσταση.[…]
[…]Είπα ότι η ορθοδοξία είναι όπως το ξίφος, ομολογώ όμως ότι είναι σαν τον πέλεκυ. Γιατί πράγματι ο Χριστιανισμός είναι το μόνο πράγμα πού απέμεινε και έχει το δικαίωμα να αμφισβητεί την εξουσία των καλοαναθρεμμένων ή των καλοθρεμμένων. Συχνά ακούω τους σοσιαλιστές ή και τους δημοκρατικούς να λένε ότι οι φυσικές συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι φτωχοί τους κάνουν πνευματικά και ηθικά υποδεέστερους. Ακούω τους επιστήμονες να λένε ότι αν δώσουμε στους φτωχούς καλύτερες συνθήκες ζωής, η κακία και η αδικία θα εξαφανιστούν. Ακούω τους ανθρώπους αυτούς με τρομερή προσοχή και εντυπωσιάζομαι. Είναι σαν να βλέπεις έναν άνθρωπο με πείσμα να κόβει το δέντρο στα κλαδιά του οποίου κάθεται. Αν αυτοί οι ευτυχείς δημοκρατικοί μπορούσαν να αποδείξουν την άποψη τους, θα δολοφονούσαν την Δημοκρατία. Αν με τον τρόπο αυτό οι φτωχοί διαφθείρονται ολοσχερώς, ίσως να είναι ή να μην είναι σκόπιμο να τους βελτιώσουμε, θα είναι όμως οπωσδήποτε σκόπιμο να τους στερήσουμε τα πολιτικά τους δικαιώματα.
Πολλά ασαφή έχουν γραφεί για το ότι ο Χριστιανισμός συγγενεύει με την Δημοκρατία, αλλά σπάνια με δύναμη ή με σαφήνεια έχει εξηγηθεί το γεγονός ότι συχνά ο Χριστιανισμός και ή Δημοκρατία βρίσκονται σε αντίθεση. Το πραγματικό στοιχείο πού κάνει τον Χριστιανισμό και την Δημοκρατία ένα πράγμα είναι πολύ βαθύτερο. Η μια προ παντός χαρακτηριστική μη χριστιανική ιδέα είναι η ιδέα του Κάρλαϋλ - η ιδέα δηλαδή κατά την οποία ο άνθρωπος που θα έπρεπε να κυβερνά είναι αυτός πού νομίζει ότι μπορεί να κυβερνήσει. Οτιδήποτε άλλο είναι χριστιανικό, εκτός απ’ αυτό, πού είναι αθεϊστικό. Αν σχολιάσουμε την διοίκηση το σχόλιο πρέπει να είναι το έξής:
Θα έπρεπε να κυβερνά αυτός ο άνθρωπος πού δεν νομίζει ότι μπορεί να κυβερνά. Ο ήρωας του Κάρλαϋλ θα μπορούσε να πει «Θα γίνω εγώ βασιλιάς;»
Ο χριστιανός όμως άγιος πρέπει να πει «Νοlo Episcopari - Δεν θέλω να επισκοπώ». Αν η μεγάλη παραδοξότητα του Χριστιανισμού σημαίνει κάτι, τούτο είναι: πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας το στέμμα και να πάμε σε έρημους και σε όλες τις σκοτεινές γωνιές της γης, έως ότου βρούμε τον ένα αυτό άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του ακατάλληλο να το φορέσει. Ο Κάρλαϋλ είχε απολύτως άδικο. Δεν χρειάζεται να δώσουμε το στέμμα σ' αυτόν τον σπάνιο άνθρωπο πού ξέρει πώς να μπορεί να κυβερνήσει.
Αντίθετα, πρέπει να το δώσουμε σ' αυτόν τον πιο σπάνιο άνθρωπο που ξέρει ότι δεν μπορεί να κυβερνήσει.[…]
Gilbert Chesterton «Orthodoxy»